Over rouwen en missen en het leven daaromheen

Zoveel woorden kan ik niet bedenken
Zoveel zinnen kan ik niet vormen
Om duidelijk te vertellen
Dat zonder jou er iets mist
Iets onvervangbaar kapot is gegaan
Dus daarom bedenk ik de woorden niet
Vorm ik de zinnen niet
Maar ondervind ik aan levende lijven
De pijn
Van een groot gemis
Dat niet te vermijden is

Regelmatig vroegen mensen aan mij: hoe gaat het nu met je? FANTASTISCH! Wat denk jij dan? Mijn vader is dood, hoezo zou het kut gaan? Mensen vroegen het met een bepaalde oprechtheid, dat weet ik heus wel, maar als ik vertelde dat het volkomen kut ging dan kreeg ik antwoorden als: ‘Het is ook niet zo gek dat je ongelukkig bent nu’, ‘Och ja snap ik wel, het is ook heftig.’ Maar ik was niet ongelukkig. En ja het was heftig, dat hoefde je mij niet te vertellen. Ik merkte dat mensen ook niet goed wisten wat ze met mijn gevoel aan moesten. Logisch, want zelf wist ik dat ook niet. Ze vroegen ernaar, maar gaf je echt antwoord dan hielden ze het liever oppervlakkig. Bovendien echt antwoord geven deed je liever tegen degene die het dichtst bij je stonden.

Ik kreeg de ene na de andere waardeloze lifequote die goed bedoeld is, maar waar je helemaal niks mee kan. Tip na tip kwam binnen om boeken te lezen die gingen over zieke vaders, over rouwen, over mensen die iemand waren verloren. Het kon mij allemaal helpen bij mijn rouwproces. Het is namelijk heel maatschappelijk verantwoord om in een rouwproces te komen. Maar wat is dat rouwproces dan? Ik wilde helemaal niet in een proces vooruit zitten, ik wilde nog even blijven hangen. Inmiddels ben ik wel in dat proces beland, want ja je zal wel moeten op een gegeven moment. De wereld draait door, de mensen om je heen gaan door, dus stil blijven staan heeft weinig zin.

Laatst vond ik een artikel van De Correspondent over het rouwwoordenboek van Babet te Winkel. Toen pas ging ik echt nadenken over het woord rouwen. Ik geloof dat ik heel lang niet toe was aan rouwen. Dat de periode vlak na mijn vaders dood rouw was… ja zeker. Maar ik wilde nog niet rouwen. Ik wilde hem nog heel erg in leven houden in mijn hoofd. In leven houden zonder dood. Dus dat deed ik.

Langzaamaan liet ik het rouwen toe. Een beetje. Een stukje. Een beetje meer. Een stukje dieper. Nu 5,5 jaar later ga ik rouwen. Rouwen om de herinneringen die we niet meer kunnen maken. Rouwen om de momenten waar hij niet meer bij is. Volgens het rouwwoordenboek is dat toekomstrouw: rouw om iets wat nooit zal komen. De rouw om een toekomst die je nooit zult hebben met iemand. Dat is dan mijn rouwproces, maar ik zal nooit rouwen om mijn vader of om zijn dood. Ik zal altijd houden van mijn vader en hem missen sinds zijn dood.

Ik mis hem zielsveel, zijn geur, zijn klank, zijn aanraking. Zijn dood was een verlossing voor hem en daar ben ik niet rouwig om. Ik ben wel rouwig om de momenten die we niet meer krijgen, de toekomst die we niet meer samen hebben. Maar ik zit vooral in een misproces. Ik mis mijn vader en alles wat daarbij hoort. Om mijn vader en onze herinneringen zal ik nooit rouwen, die koester ik, die mis ik.